Roos Beijers was negentien toen ze besloot om uitvaartondernemer te worden. En bijna iedereen vond er wel wat van. Zou ze niet liever de Hotelschool gaan doen, moest ze niet bij een studentenvereniging? Maar Roos trok haar eigen plan.
Ze volgde haar hart, overwon vooroordelen én vond haar werk-soulmate in een (ruim twee keer zo oude) studiegenoot die verder keek dan haar leeftijd. Nu hebben ze samen een bloeiende uitvaartorganisatie. Waarmee ze jong en oud dichter bij elkaar brengen rond een van de meest beladen thema’s in het leven: de dood.
“Ik voldeed niet aan de norm en raakte tussen wal en schip. Dus ik besloot om daar dan maar te leren zwemmen.”
Jong volwassen
Op jonge leeftijd verloor Roos al meerdere mensen die dicht bij haar stonden, waaronder haar broertje. Dat doet wat met je. Maar waar de meesten er in haar situatie alles aan zouden doen om maar niet meer met de dood geconfronteerd te worden, raakte Roos juist door het onderwerp gefascineerd. Dat kwam met name door de manier waarop het gezin van Roos omging met de dood. In tegenstelling tot wat je vaak ziet, gingen zij echt samen het rouwproces aan. Ook de kinderen kregen bijvoorbeeld een belangrijke stem bij de vormgeving van het afscheid van haar broertje.
“Als je een dierbare verliest, is de klap natuurlijk enorm. Je belandt in een onwerkelijke situatie, waarin je alle kanten op wordt geslingerd. Maar wat mij als tiener enorm raakte, is dat ik me in die intense eerste week na een overlijden door bijvoorbeeld leraren en overige familieleden best wel ongezien voelde. De volwassenen regelen alles rond de uitvaart. En hoe jonger je bent, hoe meer de dood bij je wordt weggehouden. Dat wilde ik veranderen. Want ik geloof dat iedereen, ongeacht leeftijd, het verdient om zich gezien en gehoord te voelen in zo’n ongelooflijk belangrijke periode in het leven.”
De dood én de gladiolen
Voor Roos was het dus al snel duidelijk. Ze wilde haar passie volgen. Want ze gunde iedereen een uitvaart om met een positief gevoel te herinneren. Maar tijdens haar studie en de eerste jaren als ondernemer moest ze veel weerstand overwinnen. Want ja, zo’n blonde hockeymeid uit Heemstede… Wat moest die nou zo jong al in de uitvaartbranche?
“Het was zeker in het begin best wel een gevecht. Mensen wisten altijd beter wat goed voor mij was. Aan de ene kant had je de generatiegenoten, die zeiden dat ik meer moest genieten van het leven. Lekker feesten, drinken en dat soort dingen. Aan de andere kant gingen oudere generaties ervan uit dat ik niet genoeg levenservaring had om dit werk te doen. Doordat ik niet aan de norm voldeed, raakte ik tussen wal en schip. Dus ik besloot om daar dan maar te leren zwemmen. Want waarom zou een ander voor jou bepalen wat levenservaring en genieten van het leven betekent?”
Met elk gesprek dat Roos met sceptici voerde over haar veronderstelde gebrek aan levenservaring, groeide haar overtuiging dat ze het juiste pad had gekozen. En hoe meer ervaring ze opdeed, des te minder vragen ze kreeg over haar leeftijd en drijfveren. Ze heeft simpelweg haar werk voor zich laten spreken. Daarbij werd ze vanaf dag één gesteund door haar familie, vrienden én Marsha. Die ze ontmoette tijdens de opleiding tot uitvaartbegeleider, en met wie ze in 2021 Heemvaert uitvaartadvies & organisatie begon.
Gen Z <3 Boomer*
Toen Roos en Marsha elkaar drie jaar geleden leerden kennen, was de een 19 en de ander 47. Toch klikte het meteen. Juist omdat het leeftijdsverschil nooit een issue is geweest. Ze waarderen elkaar voor wie ze zijn, waar ze voor staan en wat ze kunnen. Roos koestert juist hun onderlinge verschillen. Want daardoor leren ze des te meer van elkaar. En kunnen ze families nog beter ondersteunen:
“Natuurlijk werken we altijd naar hetzelfde doel. We willen mensen het best mogelijke afscheid van een geliefde bieden. En daarbij vullen we elkaar op allerlei fronten aan. Ik ga vaak af op mijn gevoel en creativiteit, terwijl Marsha juist structuur en duidelijkheid brengt. Zo versterken we elkaar op het ondernemersvlak en bieden we families alle facetten die nodig zijn om een uitvaart om te herinneren te creëren. Dat de een beter met Marsha klikt en de ander met mij, is juist mooi. Doordat we qua leeftijd, uiterlijk en innerlijk zo verschillen, spreken we samen een erg brede doelgroep aan.”
*Hoewel Roos haar partner absoluut geen Boomer vindt, noemen wij haar voor het gemak toch even zo (sorry, Marsha ;-)).
“Als je écht wilt vernieuwen, moet je durven afwijken van het gebruikelijke.”
Vernieuwing in een eeuwenoud vak
Als jongere in een branche waarin vooral veel veertigplussers werken, heeft Roos een heel eigen visie op het vak. Maar ziet zij kansen om nieuwe energie en innovatie te brengen in een beroep zo oud als de mensheid? Absoluut. Al zit dat ’m volgens Roos niet zozeer in het toepassen van nieuwe technologieën of andere oppervlakkige veranderingen in de manier waarop een uitvaart wordt vormgegeven.
“Als je écht wilt vernieuwen, moet je op een dieper niveau durven afwijken van het gebruikelijke. Natuurlijk respecteren we tradities, maar we ervaren ook dat daardoor nog altijd veel uitvaarten schijnbaar vanzelfsprekend donker, zwaar en statig zijn. Waar mogelijk willen wij juist ruimte maken voor licht, kleur en warmte in het rouwproces. Het leven vieren, in plaats van alleen de dood betreuren. Daarom gaan we gesprekken met nabestaanden volledig open in. We laten ons verwonderen en betoveren door de manier waarop iemand zijn of haar leven heeft geleefd. Die unieke levensgeschiedenis is wat ons betreft de beste basis voor een passend afscheid.”
Een gezonde death-life balance
De aanpak van Heemvaert slaat aan. Roos en Marsha worden inmiddels door het hele land gevraagd voor uitvaartadvies en -organisatie. Samen begeleiden ze vaak meerdere uitvaarten per week. Veel mensen gaan ervan uit dat Roos wel een heel zwaar leven moet hebben. En dan niet zozeer vanwege de werkdruk, maar meer door de aard van haar beroep. Neem je al dat verdriet niet overal mee naartoe? En kun je eigenlijk wel een gezonde work-life balance hebben in een vak dat draait om de dood?
“Voor een buitenstaander klinkt dit misschien wat gek, maar ik doe mijn werk met heel veel plezier. En ik denk dat Marsha en ik door ons beroep juist meer dan de meesten te maken krijgen met de intens mooie kanten van het leven. Je leert zó veel verschillende mensen kennen, herbeleeft de meest bijzondere verhalen uit iemands leven en leert daardoor van elke uitvaart weer iets nieuws. Ik hou echt van mijn baan, dus met balans ben ik helemaal niet zo bezig. Want werk voelt gewoon niet echt als werk. Natuurlijk, het is weleens veel. We zijn 24/7 bereikbaar. Maar onze samenwerking maakt alles leuker. Marsha en ik gunnen elkaar meer dan genoeg tijd en ruimte om van het leven te genieten.”
Jongeren een stem geven
Of het nou gaat om persoonlijke of professionele situaties: veel jongeren worden nog altijd genegeerd, vergeten, ontzien of onderschat, omdat ze door hun leeftijd zogezegd werk- of levenservaring zouden missen. Alsof je die ervaring überhaupt nodig hebt om mee te mogen doen. Roos en Marsha doen niet mee aan leeftijdsgedoe. En door ouderwetse patronen in hun vak te doorbreken, maken ze ruimte voor meer gesprekken en begrip tussen jong en oud.
“In de praktijk communiceer ik rond de organisatie van een uitvaart vaak met volwassenen. Maar om iedereen een fijn afscheid te bieden, probeer ik altijd het hele plaatje mee te krijgen. Dat betekent dat ik oud én jong bij de voorbereidingen van de uitvaart betrek. Dat ik de stille mensen in de kamer een stem geef. En dat ik dingen die ongezegd blijven, benoem. Zo laat ik het verhaal van een overledene door verschillende generaties vertellen. En dat geeft een mooier, completer beeld.”
Ook al is ze nog altijd pas 22, Roos weet als geen ander hoe belangrijk het is dat je je als jongere gezien en gehoord voelt. Die erkenning, bevestiging en inspraak helpen je groeien. Ze geven je zelfvertrouwen en nodigen je uit om jezelf te zijn. Openheid brengt mensen van alle leeftijden dichter bij elkaar.
SOCIAL IMPACT IN De PRAKTIJK